|
|
طب توانبخشی، جلد ۱۴، شماره ۲، صفحات ۲۷۸-۲۸۹
|
|
|
| عنوان فارسی |
مقایسه زمان تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی بین افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا با افراد سالم در شروع راه رفتن |
|
| چکیده فارسی مقاله |
مقدمه و اهداف بی‌ثباتی مزمن مچ پا از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی است. عدم موفقیت روش‌های نشان می‌دهد باید مکانیسم‌های این آسیب را به‌عنوان یک آسیب مرکزی مورد بررسی قرار داد. بررسی فازهای شروع راه رفتن، ایمن‌ترین گزینه برای سنجش مکانیسم‌های کنترل عصبی است. با‌توجه‌به اینکه مطالعات کمی در حوزه مدت‌زمان فاز تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی صورت گرفته است؛ این مطالعه با هدف مقایسه زمان تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا با افراد سالم در شروع راه رفتن انجام شد.
مواد و روش‌ها در این مطالعه نیمه‌آزمایشگاهی 19 بیمار مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا در این مطالعه (9 زن و 10مرد، با میانگین سنی 98/1± 21/21 سال، قد 9/10 ± 175/31 سانتی‌متر و وزن 15/12±89 /70 کیلوگرم) با سابقه حداقل 2 مورد پیچ‌خوردگی مچ پا بین 3 تا 12 ماه گذشته و 19 ورزشکار سالم (9 زن و 10 مرد، با میانگین سنی 2/19±22/47 سال، قد 9/10±175/31 سانتی‌متر و وزن 10/11 ± 68/47کیلوگرم) به‌عنوان آزمودنی شرکت کردند. آزمودنی‌ها، روی صفحه نیرو ایستاده و با شنیدن علامت صوتی، راه رفتن را آغاز کردند. سپس مدت‌زمان فاز شروع راه رفتن و مدت‌زمان فازهای وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی با نرم‌افزار متلب محاسبه شد. مقایسه مدت‌زمان فاز شروع راه رفتن با آزمون تی مستقل انجام شد. برای مقایسه کلی مدت‌زمان فازهای تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی از آزمون مانووا و برای تحلیل جزئی این فازها از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.
یافته‌ها نتایج نشان داد مدت‌زمان فاز شروع راه رفتن در گروه بی‌ثباتی مزمن مچ پا کوتاه‌تر از افراد سالم است (0/018=P). همچنین نتایج نشان داد مدت‌زمان فاز تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه در گروه بی‌ثباتی مزمن مچ پا کوتاه‌تر از گروه سالم بود (0/009=P)، اما تفاوت معناداری در مدت‌زمان فاز تنظیمات وضعیتی جبرانی بین 2 گروه مشاهده نشد (2/15=P).
نتیجه‌گیری کاهش مدت‌زمان فازهای شروع راه رفتن و تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا نشان‌دهنده تغییر در استراتژی‌های کنترل عصبی، به‌ویژه مسیرهای فوق نخاعی است. همچنین عدم تفاوت در زمان فاز تنظیمات وضعیتی جبرانی ممکن است به دلیل تجربه و یادگیری مکانیسم‌های جبرانی در مواجهه با شرایط بحرانی باش |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
بی‌ثباتی مزمن مچ پا،
تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه،
تنظیمات وضعیتی جبرانی،
شروع راه رفتن، |
|
| عنوان انگلیسی |
Timing of Anticipatory and Compensatory Postural Adjustments During Gait Initiation in Individuals With Chronic Ankle Instability |
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
Background and Aims Chronic ankle instability (CAI) is one of the most common sports injuries. The failure of treatment methods suggests that the mechanisms of this injury should be examined as a central impairment. Analyzing the phases of gait initiation is the safest option to assess neuromuscular control mechanisms, as the duration of anticipatory and compensatory postural adjustment phases has not been studied much. Therefore, this study aimed to compare the duration of anticipatory and compensatory postural adjustments (CPA) during gait initiation between individuals with CAI and healthy individuals.
Methods Nineteen individuals with CAI (9 women and 10 men; mean age: 21.21±1.98 years, mean height: 175.31±9.10 cm, and mean weight: 70.89±15.12 kg) with a history of at least two ankle sprains in the past 3 to 12 months, and 19 healthy athletes (9 women and 10 men; mean age: 22.47±2.19 years, mean height: 175.31±9.10 cm, and mean weight: 68.47±10.11 kg) participated in this study. Participants stood on a force plate and initiated walking upon hearing an auditory cue. The duration of the gait initiation phase and the anticipatory and compensatory postural adjustment phases were calculated using MATLAB software. The independent t-test was used to compare the duration of the gait initiation phase between the groups. Multivariate analysis of variance was used to compare the overall duration of the anticipatory and compensatory postural adjustment phases, and the Tukey post hoc test was applied for a detailed analysis of these phases.
Results The findings showed that the duration of the gait initiation phase in the CAI group was shorter than in the healthy group (P=0.018). Additionally, the duration of anticipatory postural adjustment in the CAI group was significantly shorter than in the healthy group (P=0.009). However, no significant difference was observed between the two groups in the duration of the compensatory postural adjustment phase (P=0.15).
Conclusion These findings indicate that individuals with CAI demonstrate altered strategies in neuromuscular control, particularly in supraspinal pathways, as evidenced by the reduced duration of the anticipatory postural adjustments (APA) and gait initiation phases. The unaffected compensatory postural adjustment phase duration in individuals with CAI may result from motor learning and prior experience utilizing compensatory mechanisms in critical situations. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
بی‌ثباتی مزمن مچ پا,
تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه,
تنظیمات وضعیتی جبرانی,
شروع راه رفتن |
|
| نویسندگان مقاله |
خورشید بیجاری |
گروه بیومکانیک و آسیب‌شناسی ورزشی، دانشکده تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
حیدر صادقی |
گروه بیومکانیک و آسیب‌شناسی ورزشی، دانشکده تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران. و گروه بیومکانیک ورزشی و توانبخشی، پژوهشکده علوم حرکتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
محمد یوسفی |
گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران.
|
|
| نشانی اینترنتی |
https://medrehab.sbmu.ac.ir/article_1101799_276667074b9039bd88ebdd68d0964197.pdf |
| فایل مقاله |
فایلی برای مقاله ذخیره نشده است |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
|
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|