آرشیو توانبخشی، جلد ۱۸، شماره ۴، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی مقایسه تمرین‌های کنترل حرکتی مهره‌ها و تمرین‌های عمومی در پایداری استقامتی ناحیه کمری‌لگنی در بیماران کمردرد مزمن غیراختصاصی
چکیده فارسی مقاله هدف در زمینه ارجحیت تمرین‌های کنترل حرکتی به تمرین‌های عمومی در درمان کمردرد مزمن غیراختصاصی اختلاف نظر وجود دارد. برخی از مطالعات مرور سیستماتیک این تمرین‌ها را نسبت به مراقبت‌های عمومی پزشکی مؤثرتر می‌دانند، ولی این تفاوت در مقایسه با سایر درمان‌های فیزیوتراپی مطرح نیست. این موضوع در حالی است که برخی مطالعات بیانگر اثر یکسان این دو نوع تمرین ورزشی هستند. در این مطالعات بهبود ایجادشده به آثار مثبتی که در اثر ورزش‌های فیزیکی ایجاد می‌شود استناد داده می‌شود، نه بهبود پایداری ستون مهره‌ها. مقایسه این دو نوع تمرین بر اساس متغیرهای مختلفی چون درد و ... انجام شده است. از آنجا که تمرین‌های کنترل حرکتی مدعی افزایش پایداری ستون مهره ها هستند، هیچ مطالعه‌ای یافت نشد که تمرین‌های پایداری‌دهنده تنه را با تمرین‌های دیگر بر اساس آزمون‌های استقامت پایداری تنه سنجیده باشد. بنابراین در این پژوهش، آزمون‌های استقامت پایداری ناحیه کمری‌لگنی برای ارزیابی انتخاب شدند. هدف مطالعه حاضر مقایسه تمرین‌های پایداری‌دهنده تنه و تمرین‌های عمومی در بیماران کمردرد مزمن بر اساس بررسی پایداری ناحیه کمری‌لگنی با سه آزمون استقامتی است. روش بررسی این مطالعه در بخش فیزیوتراپی بیمارستان رسول اکرم (ص) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران و آزمایشگاه کنترل حرکت دانشکده علوم توانبخشی این دانشگاه انجام شده است. 43 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (18 تا 60 ساله) بر اساس ترتیب ورود به مطالعه در یکی از گروه‌های تمرین‌های کنترل حرکتی و تمرین‌های عمومی قرار داده شدند. معیارهای ورود به مطالعه داشتن کمردرد به مدت بیش از سه ماه، شدت درد بین 3 تا 6 در مقیاس دیداری درد و داشتن سن 18 تا 60 سال بود. معیارهای خروج از مطالعه داشتن سابقه پاتولوژی یا نارسایی در اندام تحتانی مانند سرطان، بیماری‌های التهابی، پوکی استخوان شدید، آرتریت یا بیماری‌های استخوانی بود. تأیید داشتن کمردرد غیراختصاصی در بیماران بر اساس معاینه بالینی و شواهد پاراکلینیکی مانند ام.آر.آی بود. متغیر اصلی سنجش، سه آزمون استقامت پایداری کمری لگنی شامل خم‌کننده تنه، راست‌کننده تنه و پل جانبی بود. مدت‌زمانی که بیمار توانایی حفظ بدن در وضعیت آزمون را داشت به عنوان امتیاز آزمون در نظر گرفته می‌شد. درد و ناتوانی نیز به عنوان متغیر ثانویه در دو مقطع قبل از شروع و پایان برنامه اندازه‌گیری شدند. در ابتدا برای هر دو گروه یک تمرین گرم‌کردن در نظر گرفته شد. برای بیماران هر دو گروه برنامه تمرینی 16 جلسه‌ای طراحی شد. تمرین‌ها سه بار در هفته انجام شد. در تمرین‌های گروه کنترل حرکتی بر بازآموزی انقباض عضلات پایداری‌دهنده مرکزی و در تمرین‌های گروه عمومی بر تقویت عضلات گلوبال تنه تأکید شد. یافته‌ها در شروع مطالعه، بین دو گروه از لحاظ متغیرهای مدت انجام آزمون (42/0=P تا 69/0=P)، درد (61/0=P) و ناتوانی(97/0=P) اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. پس از پایان مداخله، زمان نگه‌داشتن آزمون‌ها در گروه‌ها افزایش یافت (P=0/001 تا P=0/011). برای تمرین‌های کنترل حرکتی (P=0/001 تا P=0/029) برای تمرین‌های عمومی و درد (P<0/001) و ناتوانی (P<0/001) کاهش یافت. افزایش زمان نگه‌داشتن آزمون‌ها (P=0/23 تا P=0/36) و کاهش درد (P=0/73) و ناتوانی (P=0/16) بین دو گروه معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری گرچه ادعا می‌شود تمرین‌های پایداری‌دهنده باعث افزایش پایداری ستون مهره‌ها می‌شود، ولی نبود تفاوت آماری نتایج دو گروه در مطالعه حاضر می‌تواند نشانه اختصاصی نبودن تمرین‌های پایداری‌دهنده برای افزایش پایداری، تأثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود پایداری و یا حتی کم‌بودن حساسیت آزمون‌ها در اندازه‌گیری تغییرات پایداری در دو گروه پس از مداخله و در این حجم نمونه باشد. بر اساس یافته‌ها می‌توان گفت که در درمان کمردرد مزمن غیراختصاصی، تمرین‌های کنترل حرکتی نسبت به تمرین‌های عمومی از لحاظ بهبود عملکرد آزمون‌های استقامت پایداری کمر و لگن و کاهش درد و ناتوانی بیماران ترجیحی ندارد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی Comparing Motor Control Exercise and General Exercise on Lumbo-Pelvic Stability of Chronic Nonspecific Low Back Pain Sufferers Using Endurance Stability Tests
چکیده انگلیسی مقاله Objective There is a controversy regarding whether Motor Control Exercise (MCE) is more effective than General Exercise (GE) for Chronic Low Back Pain (CLBP). MCE has been compared to other exercises using outcomes such as pain, but they have not been compared with outcomes related to lumbopelvic stability. As it is claimed that MCE enhances back stability, endurance (as a component of stability) tests that assess lumbopelvic stability were selected. The aim of this study was to compare MCE and GE on CLBP patients based on lumbopelvic stability through three endurance tests. Materials & Methods This study was conducted in Rasool Akram hospital and Motor Control Lab of School of Rehabilitation Science. While being admitted, 43 people (aged 18-60 yrs) with chronic non-specific Low Back Pain (LBP) were alternately allocated to either motor control (n=22) or general exercise group (n=21). Inclusion criteria included having LBP for more than three months and pain intensity 3-6 in the Visual Analogue Scale. Exclusion criteria included having pathology or anomaly lower limb such as hyperplasia, inflammatory diseases, sever osteoporosis, arthritis or other bone diseases. Labeling patients as CLBP was based on physical examination and clinical tests. Three endurance score stability tests such as: Trunk flexor, Trunk extensor, and side bridge tests used as primary outcomes. Pain and disability were also measured as secondary variables at two levels, prior to the start and end of the program. The MCE and GE programs of 16 sessions each were provided to the two groups of participants. Both groups performed their exercises three times a week. In the MCE group, anatomy and function of local back stabilizing muscles and the way they could be activated were taught. For the GE group, exercises activating the extensor (paraspinals) and flexor (abdominals) muscle groups were used. Results At the beginning of the study, there was no significant difference in the variables of test time, pain intensity, and disability index. After the intervention, test times increased, and disability and pain decreased within the groups. There was no significant difference between two groups in increasing test times (P=0.23 to 0.36) or decreasing disability and pain, P=0.16, P=0.73 respectively. Conclusion Though it is claimed that MCE increases spinal stability, the lack of significant difference in the results of variables between the two groups may be due to our MCE not being specific for increasing spinal stability or equal effects of both interventions on increasing spinal stability and no preference of MCE. It may also be due to poor sensitivity of our outcome measures in detecting changes in spinal stability, especially with respect to the sample size. Based on these results, it could be concluded that MCE is not more effective than GE in improving endurance core stability tests and reducing disability and pain in chronic non-specific LBP patients.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله محمد باقر شمسی | mohammad bagher shamsi
dolat abad st, school of paramedicine
کزمانشاه جاده دولت آباد دانشکده پیراپزشکی

مرتضی صایب | morteza saeb
taleghani hospital, kermanshah
کزمانشاه بیمارستان طالقانی

امیر حسین هاشمیان | amir hossein hashemian
department of biostatistics, faculty of health, kermanshah university of medical sciences, kermanshah, iran.
کرمانشاه، دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، دانشکده بهداشت، گروه آمار زیستی و اپیدمیولوژی.
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه (Kermanshah university of medical sciences)

نشانی اینترنتی http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-2068-1&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده فیزیوتراپی
نوع مقاله منتشر شده پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات