مقدمه: با عنایت به آثار و دلالتهای به‌ویژه تغذیه‌ای و هزینه‌ای اجرای طرح هدفمندی یارانه‌ها در سال 1389، مطالعه حاضر، به بررسی تجارب زیسته زنان خانوار در مواجهه با اجرای طرح فوق می‌پردازد.

روش: این مطالعه کیفی با استفاده از روش بحث گروهی متمرکز و طی 7 جلسه بحث گروهی 7-15 نفره، در بین زنان خانوار دو گروه از منطقه با وضعیت اجتماعی- اقتصادی بالا (3)، سه گروه از مناطق با وضعیت اجتماعی- اقتصادی متوسط (10، 11 و 12) و دو گروه از مناطق با وضعیت اجتماعی- اقتصادی پایین (18 و 21) انجام شد.

یافته­ ها: اجرای طرح هدفمندی یارانه‌ها به نحوی روی رؤیت و مشارکت اجتماعی شهروندان تهرانی، به مثابه  مؤلفه‌های مهمی از سرمایه اجتماعی اثرگذار بوده است. وارونگی نسبت وابستگی (افزایش وابستگی زوج‌های در سن باروری برای امرار معاش به اعضای مسن‌تر خانوار)، افزایش خشونتها و گسستهای خانوادگی، کاهش امید به آینده فرزندان و در نتیجه کاهش میل به فرزندآوری و رشد جمعیت، از مهم‌ترین پیامدهای منفی اجرای طرح هدفمندی یارانه‌ها بوده است. در‌ مقابل، شماری از زنان تهرانی، ارزیابی مثبتی از آن داشته، ولی نحوه اجرای آن را مناسب نمی‌دانستند.

بحث: طرح پرداخت نقدی و هدفمند یارانه‌ها به رغم اهداف اولیه آن که کاهش شکافها و نابرابریهای اجتماعی اعلام شده بود، نوعی احساس محرومیت نسبی و شکاف اجتماعی را در زنان ایجاد کرده است. اجرای این برنامه بسته به اثرات تورمی و هزینه‌ای آن در خانوار، دیدگاههای مثبت و منفی پهن­دامنه­ای را در زنان موجب شده است که تحلیل و فهم آنها در سیاست‌گذاری بعدی این برنامه می‌تواند بسیار مفید واقع گردد.