، جلد ۸، شماره ۲۸، صفحات ۱۹-۴۷

عنوان فارسی برنامه مشارکتی ملّی مطابق با موافقت‌نامه پاریس: از نظر تا عمل
چکیده فارسی مقاله موافقت‌نامه پاریس به عنوان یک سند راهبردی با هدفِ جهت‌دهی به سیاست‌گذاری محیط‌زیست در دنیا در سال 2015 به تصویب رسید. این موافقت‌نامه با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تدوین گردیده است و برای رسیدن به این هدف با برگزیدن ساختار پایین به بالا این امکان را برای طرف‌ها فراهم نموده است که با توجه به ظرفیت و توان خود، حدود تعهدات‌شان به کاهش انتشار این گازها را تعیین نمایند. بنابر موافقت‌نامه، طرف‌ها تعهد رفتاری الزام‌آوری به ارائه گزارش برنامه مشارکتی تعیین شده در سطح ملّی دارند. کشورها در تهیه برنامه‌های مشارکتی با چالش‌هایی مواجه هستند و بررسی و مطالعه تجربه سایر کشورها در تهیه این برنامه‌ها کمک شایانی به دولت جمهوری اسلامی ایران خواهد نمود. مقاله حاضر، ضمن بررسی دو اصل مهم در تعهدات دولت‌ها در خصوص برنامه‌های مشارکت ملی آنها، به سیاست‌گذاران کشور در شناخت نوع تعهدات ایران در برنامه‌های مشارکتی و نیز نحوه تنظیم این برنامه‌های مشارکتی کمک شایانی می‌نماید. پژوهش حاضر با استفاده از روش کتابخانه‌ای و با رویکرد توصیفی – تحلیلی نشان می‌دهد که این موافقت‌نامه هر چند تا کنون دستورالعملی برای تنظیم برنامه مشارکتی ارایه نکرده است، اما چارچوب جدیدی ایجاد نموده است که سبب افزایش شفافیت می‌گردد و پیشرفت فردی و جمعی دولت‌ها را در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای نشان می‌دهد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله موافقت نامه پاریس، سیاست‌گذاری محیط‌زیستی، برنامه مشارکت ملی، اصل تمایز، اصل عدم واپس گرایی،

عنوان انگلیسی Nationally Determined Contributions under Paris Agreement From Theory to Practice
چکیده انگلیسی مقاله Paris Agreement was approved as a strategic document aimed at directing environmental policy in the world in 2015. It has been designed to reduce greenhouse gas emissions and in order to achieve such goal, adopting a bottom-up structure, it provided for the parties to determine the extent and scope of their obligations to mitigate these gases considering their capabilities. Under Paris Agreement, parties have a binding obligation of conduct to communicate NDC’s. Countries are facing with difficulties when preparing their NDC’s and other countries experiment will be significantly helpful for Iran in this area. This paper, in addition to studying two significant principles in states’ obligation in their NDCs, can pave the way for policy-makers to let them know to recognize the type of Iran’s obligations in its NDC and how such contributions are prepared. This study shows that Paris Agreement, although, did not develop any guidelines for preparing NDC’s, it established a new framework resulting in increased transparency and indicating individual and collective progress of states in mitigation.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله موافقت نامه پاریس, سیاست‌گذاری محیط‌زیستی, برنامه مشارکت ملی, اصل تمایز, اصل عدم واپس گرایی

نویسندگان مقاله حجت میان آبادی |
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرّس

اعظم امینی |
عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد

احسان دریادل |
کارشناس ارشد حقوق بین‌الملل دانشگاه شیراز


نشانی اینترنتی https://sspp.iranjournals.ir/article_32002_1fb5b122995b9777e81e18d20b277363.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات