مقدمه: دیابت، یک اپیدمی عمده در قرن حاضر است  که ابتلا به آن بسرعت در حال افزایش بوده و اثرات تراتوژنیک آن در فرزندان مادران دیابتی، به طور معنا داری بالا است. از جمله این اثرات، ناهنجاری های مادرزادی کلیه و مجاری ادراری در فرزندان است.در واقع افزایش قند خون در دوران بارداری  رشد کلیه ها را مختل کرده و منجر به ناهنجاری این اندام می شود. این پژوهش با هدف بررسی اثرات دارو درمانیِ انسولین بر ساختار کلیه های زاده های موش های دیابتیِ تحت درمان باداروی فوق انجام شد.روش کار: این مطالعه پس از دریافت کد اخلاقIR.KHU.REC. 1401.040 از شورای پژوهشی دانشگاه خوارزمی انجام شد. پس از بارداری، موشهای اسپراگ داولی به سه گروه کنترل،  دیابتی و دیابتی دریافت کننده انسولین تقسیم شدند. القای دیابت توسط تزریق داروی استرپتوزوسین صورت گرفت. زاده های موش های دیابتی پس از زایمان طبیعی، در روز دهم، قربانی شدند و کلیه چپ آنها جهت مطالعات مورفومتری و بافت شناسی مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها: وزن زاده های مادران دیابتی نسبت به زاده های مادران سالم کاهش معناداری را نشان داد (P<0.001). وزن زاده های مادران دیابتی دریافت کننده  انسولین تغییر معناداری نسبت به زاده های مادران دیابتی  نشان نداد. وزن کلیه زاده های مادران دیابتی نبز نسبت به گروه کنترل کاهش نشان داد اما  دریافت انسولین توسط  مادران دیابتی سبب افزایش وزن کلیه زاده های آنها نسبت به زاده های مادران دیابتی نشد. نتایج برشهای بافتی رنگ آمیزی شده با هماتوکسیلین- ائوزین و تری کروماسون  نیز نشان داد که درمان مادران دیابتی توسط انسولین تاثیر بارزی در بهبود بافتی کلیه زاده های آنها نسبت به گروه کنترل نمیگردد. نتیجه گیری:اگر چه استفاده از انسولین از راه های درمانی مهم در کنترل قندخون افراد دیابتی می باشد، اما نمی تواند به طور معناداری منجر به بهبود شرایط جسمی و سلامت کلیه های زاده های مادران دیابتی تحت درمانِ انسولین گردد.